Melodyczne motywy i niebotyczne sekwencje muzyki Vivaldiego skłaniają do elektryzujących emocji.Wiele zespołów po prostu nie może oprzeć się pokusie i przyspiesza przedzierając się przez motoryczną rytmikę i falujące gamy,w sposób przekraczający dozwolone tempo. Ale nic podobnego nie dzieje się w przypadku Orchestra Of The Age Of Enlightenment. W końcu mamy przed sobą nagranie koncertów Vivaldiego, w którym nie znajdziemy nerwowych szarpnięć i bezlitosnych zrywów. Muzycy zdecydowali się zwrócić naszą uwagę bardziej na aspekt kobiecy w muzyce Vivaldiego, a więc na jej fragmenty czułe i delikatne. Niektórzy mogą stwierdzić, że orkiestrze ( szczególnie w charakterystycznych dla Vivaldiego majestatycznych unisono) czasami brak zadziorności i pasji. Moim zdaniem w tym nagraniu OAE gra w sposób elegancki, z naturalnym wdziękiem i prawdziwym ciepłem. Jest też w tej interpretacji pewne niedomówienie i subtelność, często obce muzyce Vivaldiego. Zwróćcie Państwo szczególnie uwagę na zadawalającą i odważną interpretację koncertu wiolonczelowego G-dur przez Davida Watkinsa. Odnosi się wrażenie jakby ostrze rapiera było skierowane prosto na nas, nie koniecznie zawsze jesteśmy celem, lecz porywa się on na nas zawadiacko. Oboista Anthony Robson wiedzie prym wśród uznanych muzyków grających na tym instrumencie. Jego gra jest czysta i wyszukana, diabelnie dojrzała i swawolna jak szczególnie słychać w zakończeniu części Largo koncertu D-moll. Przez cały czas soliści grają gustownie i spontanicznie, a w dobrze znanym koncercie fletowym G-dur Lisa Beznosiuk z prawdziwym sprytem upiększa swoją grą cześć Allegro. Oceniając płytę całościowo jej nastrój zmierza raczej w kierunku pogrążenia nas w zadumie, bo w większej proporcji znajdują się na niej koncerty w tonacji molowej, przepiękne w swojej powolności. Części powolne koncertów barokowych na instrumenty dęte rzadko wymagają zatrudniania solistów, ale w koncercie na dwa rogi, instrumenty te spisują się nadspodziewanie znakomicie. Inne atrakcje tej płyty to wspaniałe chaconne - części barokowej suity instrumentalnej w takcie trójdzielnym (kolejny vivaldiański rarytas), które otulają nas swoją ciepłą melodyką w koncertach kameralnych RV 107 i RV 572. Szczegółowy opis znajdą Państwo w starannie opracowanej przez Nicholsa Andersona wkładce do płyty. Simon Heighes/International Rekord Review. Naprawdę warto pokusić się o porównanie tego szczególnego wykonania, z tymi jakie z pewnością juz Państwo mają w swoich zbiorach (BL).