Giuseppe Martucci urodził się w Capua, 6 stycznia 1856. Zasłynął jako wirtuoz fortepianu, a także wyborny dyrygent. Przez wiele lat kierował konserwatoriami w Bolonii i Neapolu. Jego pierwszym nauczycielem muzyki był ojciec, który kierował zespołami kameralnymi i to on przygotował syna do pierwszego publicznego występu, kiedy Giuseppe miał osiem lat. Wystąpił wspólnie z młodszą siostrą Teresą. Od roku 1867 studiował w Neapolu, gdzie opiekowali się nim Beniamino Cesi, Thalberg i Paolo Serrao. W 1871 rku ojciec Martucciego podjął niezwykłą decyzję: polecił synowi by ten przerwał studia i rozpoczął karierę koncertową. W trzy lata później jego umiejętności wirtuozerskie zostały niezwykle wysoko ocenione przez Liszta i Antona Rubinsteina. Ruszył więc Martucci na pierwsze tournee poza granice Włoch. Występował w Londynie i Dublinie a także w wielu miastach Francji. W jego repertuarze znajdowały się kompozycje od Bacha i Scarlatiego poczynając po utwory Schumanna, Chopina i Liszta. W Neapolu, po powrocie z trasy koncertowej, czekała na niego posada w tamtejszym konserwatorium. Został profesorem na wydziale pianistycznym. Martucci stał się twórcą i artystą wszechstronnym, powszechnie znanym i cenionym. M.in. z wielki sukcesem przygotował i prowadził włoską premierę "Tristana i Isoldy" (Bolonia, 2 czerwca 1888). W jego dorobku kompozytorskim znalazło się kilka niezwykle ważnych dla historii muzyki kompozycji. Obok kameralistyki, najważniejszym dokonaniem Martitucciego był cykl pieśni "La canzone dei Ricordi", uznany za kamień milowy w rozwoju tego gatunku twórczości muzycznej. Prezentowana płyta daje pełnię wyobrażenia o nieprzeciętnym talencie Giuseppe Martucciego, który zmarł jakże przedwcześnie w Neapolu, w 1909 roku. Als 'italienischer Brahms' wird der (allerdings eine ganze Generation jüngere) Komponist, Pianist und einflußreiche Lehrer Giuseppe Martucci (1856-1909) immer wieder bezeichnet, und eine gewisse Verwandtschaft in der musikalischen Sprache ist tatsächlich gegeben. Martuccis Anliegen war, die seit Jahrzehnten anhaltende Vorherrschaft der Oper in Italien zu brechen und eine neue italienische Instrumentalmusik-Tradition zu begründen – was ihm in seiner zweiten Lebenshälfte auch gelang. Vor allem seine je zwei Symphonien und Klavierkonzerte gelten in der italienischen Musikgeschichte diesbezüglich als Schlüsselwerke. Das zweite Klavierkonzert op. 66 ist ein gewaltiges Werk mit einem über 20minütigen Kopfsatz (allein dessen Kadenz stellt allerhöchste Anforderungen an den Pianisten!), gefolgt von einem ausgesprochen lyrischen zweiten und einem brillanten, sprühenden Finalsatz. Das außerhalb Italiens selten aufgeführte Werk ist eine spannende Entdeckung und wertvolle Repertoire-Erweiterung – zumal in einer solch hochkarätigen Einspielung wie hier, in den Händen eines Gespanns der Klasse Oppitz/Muti! Man fragt sich da einmal mehr, was in den Archiven der Rundfunksender noch alles schlummert… Dank an Clearaudio für diese mutige Veröffentlichung abseits des Mainstreams! (2009)