169.00 PLN

Ultimate HiQualityCD+MQA:

Nr kat.: UCCG41023
Label  : UNIVERSAL (Japan)

UHQCD - dotknij Oryginału - MQA (Master Quality Authenticated)

UHQCD oznacza Ultimate High Quality Compact Disc. Najnowszy (lipiec 2018) materiał chroniący warstwę nośną płyt kompaktowych, opracowany przez specjalistów z Japonii i Hong Kongu. Na krążki tych płyt nanoszona jest cienka warstwa z monomerów oraz wypełniacza. Warstwa ta nie stanowi bariery dla światła lasera. Promień lasera jakby nie dostrzega owej warstwy ‘fotopolimeru’, a więc nie ulega rozproszeniu, załamaniu, odbiciu. Promień sięga po czysty sygnał i w takiej, nieskazitelnej postaci wraca z nim do źródła. Zdaniem specjalistów – to najwierniejszy z dotychczasowych sposobów na przeniesienie analogowych walorów taśmy matki na płytę CD. Dziś. Płyty UHQCD są dodatkowo kodowane jako MQA (Master Quality Authenticated). Wystarczy wyprowadzić sygnał cyfrowy z cyfrowego wyjścia odtwarzacza CD lub wcześniej zgranego strumienia danych z serwera muzycznego i podać go do odpowiedniego konwertera MQA DA by wygenerować z danych umieszczonych na tej CD 24-bitowy sygnał z częstotliwością próbkowania do 352 kHz. Do wyprodukowania limitowanej serii płyt UHQCD wykorzystano dane DSD z jednowarstwowych płyt SACD (One Layer), wydanych przez Universal Japan w poprzednich latach. Wydania te stanowią szczytowe osiągnięcie fonograficzne ostatnich lat. Niestety, dostępne wyłącznie dla posiadaczy odtwarzaczy SACD. Płyty UHQCD są idealnym rozwiązaniem dla melomanów, którzy nie mają playerów SACD, a chcieliby delektować się jakością legendarnych już japońskich SACD One Layer. Płyty UHQCD - w naszej ofercie AllMusic Review by Blair Sanderson [-] Because Beethoven's late piano sonatas are universally revered, performances of these works often invite passionate disagreements about the proper way to interpret them. Such was the case with Maurizio Pollini's recordings (1975-1977), and the controversy surrounding them has never fully abated. While these performances are polished to an extent seldom realized on other recordings, it was this pristine quality itself that invited criticism. Pollini was alleged to have objectified the music and detached himself emotionally from his performances, leaving only cold, analytical readings without a trace of feeling. In defense, it should be pointed out that many previous performances were overly burdened with Romantic interpretations and pretensions, and that Pollini performed a great service by presenting the sonatas in as accurate and clean a manner as possible, without grandiose effects. His performances are astonishingly lucid and flowing, especially in the many contrapuntal passages that regularly appear as features of these works. The last five sonatas are admirably served by Pollini's control and precision, and whatever doubts are held about his emotional involvement may be dismissed when the slow movements of Opp. 109 and 111 are heard. These are sublime performances with a high level of immediacy and skill and are strongly recommended