Brzmienie Mapleshade... Podobnego nie znajdą Państwo nigdzie indziej na świecie. Czym się wyróżnia? Brutalną, wręcz porażającą prawdą naturalnego brzmienia. Dźwięki instrumentów brzmią zrazu niecodziennie. Uzupełnia je genialna wprost scena. Muzycy grają razem, patrzą sobie w oczy, gestykulują, podkreślają emocje gestami, minami, pozą ciała. Wzajemnie się motywują, dialogują. I to słychać w sposób wręcz namacalny. Bo ta właśnie realność lub realizm to kolejny element zaskoczenia od pierwszych sekund odsłuchu tych nagrań. Wszyscy Państwo poczują metafizyczne drgniecie organizmu. Całego, warz z nim i duszy. Bo nie są Państwo przygotowani na dźwięk tak NATURALNY. I idę o zakład... O zakład, ze po kilku sekundach poczują Państwo lekką dezorientację. Nie będą Państwo wiedzieli, co jest tu ważniejsze: brzmienie czy treść. Albo: treść ma znaczenie wtórne wobec takiego brzmienia! Jest też trzecia możliwość: cóż za treść! Ileż zyskuje muzyka dzięki TAKIEMU brzmieniu! Nawet najbardziej awangardowa Czyżby dowód na istnienie 'czystej formy'?! If both Larry Willis and trombone legend Slide Hampton think this guy is good, you know he can play. The session was elegant: Slide's gutty, swinging bone contrasted gorgeously with Avis super-warm, super-mellow tone. The two interweaving bones soar over Jimmy Cobbs shimmering cymbals and Larrys richer-than-Godiva piano chords. The ballads are heart-stopping, with a couple of great medium groove swingers. Fred Kaplan gives highest marks: Lebo is quite a discovery He gets a burnished-bronze tone out of the bone, like a dark, soulful French horn the electricity sparkles A Fi Super Disc.