nspiring Tube Sound

Fr. recenzji Doroty Szwarcman - https://szwarcman.blog.polityka.pl/2017/02/15/znow-wajnbergweinberg/ Dotarły do mnie ostatnio dwie z polskimi wykonawcami. Jedną z nich wydała niemiecka firma Tacet, jej promocyjny koncert odbył się w grudniu w Muzeum Polin. Nie byłam tam wtedy, ale płyta została mi nadesłana. Nagrała ją młoda (rocznik 1991), ale już z sukcesami flecistka Antonina Styczeń (nawiasem mówiąc poza fletem ma jeszcze jedną pasję – dość oryginalne zestawienie) z Polską Filharmonią Kameralną pod batutą jej szefa Wojciecha Rajskiego. Są to oba koncerty fletowe (jeden powstał w 1961 r., drugi – w 1987), cykl 12 Miniatur (pierwotna wersja z fortepianem powstałą w 1945 r., opracowanie na flet z orkiestrą – w 1983 r.) oraz jeszcze Trio na flet, altówkę i harfę z 1979 r. Muzyka fletowa Wajnberga ma specyficzny charakter – pastoralne brzmienie fletu sprawia, że jej nastrój nie przynosi rozpaczy, lecz raczej melancholię. Ta melancholia ma w sobie cień pogody i, jak zawsze u tego kompozytora, cień wielkiego smutku. Bo nawet kiedy rozbrzmiewa główny temat I Koncertu fletowego, czysto klezmerski w charakterze, to już jest zabarwiony przeczuciem końca. Ten utwór ma w sobie fragmenty bliskie Szostakowiczowi; dalej od niego jest II Koncert fletowy, z postmodernistycznym finałem, w którym ważną rolę spełniają nostalgiczne cytaty ze słynnych fletowych solówek – Bachowskiej Badinerie i Tańca duchów z Orfeusza i Eurydyki Glucka. To muzyka słodko-gorzka, dotyczy to także Miniatur. Trio odróżnia się od reszty, już nie jest pastoralne, jest w nim coś mrocznego i chłodnego. Żadnych pogodnych, a nawet słodko-gorzkich konotacji nie ma w twórczości Wajnberga kwartet smyczkowy. Nową płytę mu poświęconą nagrał Kwartet Śląski (CD Accord). VII Kwartet smyczkowy pochodzi z 1957 r., a jego prawykonania dokonał pamiętny Kwartet im. Borodina. Muzycy z Katowic grają ten utwór zapewne nie gorzej – już pierwsze, chłodno-lunatyczne dźwięki sprawiają, że ciarki chodzą po krzyżu. Ten specyficzny marsz żałobny robi największe wrażenie. Późniejsze części są żywsze, ostatnia to cykl wariacji, jednak nie wprowadzają pogodniejszych nastrojów. Drugim utworem na płycie jest Kwintet fortepianowy z 1944 r., w którym partię fortepianu wykonuje Piotr Sałajczyk, stale współpracujący ze Ślązakami. Dobry, solidny, rasowy kameralista. Kwintet, choć napisany przez zaledwie 25-letniego kompozytora i z widoczną fascynacją twórczością Szostakowicza, jest absolutnie dojrzałym dziełem, bardzo mocnym i wyrazistym, też pełnym żałoby, zwłaszcza we wstrząsającej IV części, lecz zawierającym również zaskakujące momenty, jak pojawiająca się w środku finału melodia ludowego tańca irlandzkiego czy szkockiego (gdzież Wajnberg mógł go u licha usłyszeć?).

Reviews

hifi & records (03/01/2017):

Mieczyslaw Wajnberg wurde erst posthum durch seine Ausschwitz-Oper "Die Passagierin" (1968) international bekannt. Das Werk erfuhr allerdings erst 2010 bei den Bregenzer Festspielen seine szenische Uraufführung. more...

klassik-heute.de (01/05/2017):

--> zur Original-Kritik

Mieczyslaw Weinbergs Musik hat nicht zuletzt dank des sensationellen Erfolges der Aufführung seiner Oper Die Passagierin bei den Bregenzer Festspielen 2010 in den vergangenen Jahren weltweite Resonanz gefunden. more...

Pizzicato (11/01/2016):

--> zur Originalkritik

Dank der Renaissance des früher nur in der Sowjetunion bekannten Komponisten Mieczyslaw Weinberg, der als Pole jüdischer Abstammung auf der Flucht aus Warschau über Minsk vor den deutschen Nationalsozialisten als Protegé von Shostakovich nach Moskau gekommen war und dort die Repressalien unter Stalin erfahren musste, können wir hier seine Werke für Soloflöte hören. more...

Pizzicato (11/01/2016):

--> original review
Delightful pieces by Mieczyslaw Weinberg outstandingly played by musicians from his native Poland. more...