>>> Wiêksza ok³adka A <<< Fritz Kreisler, jeden z najwybitniejszych muzyków minionej dekady powiedział, że "skrzypek taki jak Heifetz rodzi się co 100 lat, taki jak Chasyd - co 200". Niestety, świat nie mógł w pełni nacieszyć się talentem Chasyda. Pozostało nam jedyni kilka nagrań. Józef Chasyd urodził się na Suwałkach, w Polsce. Kształcił się pod okiem profesora Mieczysława Michałowicza, oraz Ireny Dubiskiej. Kiedy młody Chasyd zagrał dla Bronisława Hubermana, ten polecił młodego skrzypka węgierskiemu wirtuozowi Carlowi Fleshowi, który zaprosił czternastoletniego wtedy chłopca na naukę do Londynu. W domu Flesha gościło wiele znakomitości świata muzycznego (m. in. Joseph Szigeti, Jacques Thibaud, David Oistrakh, Fritz Kreisler) i wszyscy, którzy słyszeli grę Chasyda byli pod ogromnym wrażeniem jego zdolności. Publiczne wystąpienia, z debiutem w Wigmore Hall (jako Polish Boy Violinist”) przy akompaniamencie Geralda Moore'a to już wyłącznie pasmo sukcesów. Oto jedyne zachowane nagrania niespłonionego talentu. Gineete Neveu, podobnie jak Chasyd, zaliczana do grona "cudownych dzieci". Mając 15 L15 lat wygrała Międzynarodowy Konkurs im. Henryka Wieniawskiego, pokonując ponad 180 uczestników w tym przyszłego wirtuoza - Davida Oistrakha (miał wtedy 27 lat), oraz Henriego Temianka. Rozpoczęła wielkie światowe tourne, Niestety, zginęła wraz ze wszystkimi pasażerami samolotu, który w 1949 roku rozbił się na Wyspach Azorskich. “The moment Hassid puts bow to string he beguiles the ear via a captivating and uniquely individual sound . . ., a peerless technique and an arresting and frequently original interpretative approach. His technical security and cleanness of attack are awesome, his tone at once vibrant, virile and indescribably pure and sweet." - Bryan Crimps “The greatest instrumental genius I’ve ever partnered. I don’t know how to explain his incandescence. He had technical perfection, marvellous intonation, glorious tone – but there was something above that which was quite incredible, a metaphysical quality. Sadly he had an unhappy love affair which literally drove him mad. But then maybe the unrest inside him made him play so fantastically.” (Interview with Gerald Moore in The Gramophone, April 1973).