Oto fragmenty raportu, jaki otrzymałem z Salonu Rasowych Audiofilii (tworzą go: docent M., doktor M. i dozorca A.), którym zaprzyjaźniony z Clubem CD Meloman podrzucił te kabelki do oceny. Najpierw jednak kilka jego, Melomana konstatacji:

** w pierwszej chwili doznałem uczucia, jakby z mojego pokoju wszystko zniknęło! Dźwięk był przeto dość wyeksponowany do przodu, absolutnie wyrównany w całym paśmie częstotliwości. Basu było dokładnie tyle, ile na płycie. Wysokich tonów – nie było więcej nawet o pół ćwiercinutki.

** zaskoczyła mnie organizacja instrumentów. Plany i tła. Zaskoczyło mnie soczyste brzmienie, jakby każdy z instrumentów wołał: ja, teraz ja, to ja, tu jestem, to ja! Ale żaden nie przekrzykiwał drugiego. W jednej sekundzie pamięć wyrzuciła ze swojego archiwum brzmienie poprzednich, jakże renomowanych kabli. Niczym ruski bojar, odjechały one trojką na moskiewskie przedmieścia pozostawiając śniegiem okrywający się zmierzch, pełen ładu i harmonii natury.

** kolejna sesja, po trzech dniach. Dźwięk rozsiadł się wygodnie na całej scenie. Jej oświetlenie – niewyobrażalnie ujednolicone. Żadnych cieni, podwójnych podbródków, najmniejszej kontry i prześwietlenia. Dźwięk taki, jakim usłyszeli go realizatorzy i artyści w studio. Basu tyle, ile naturalnie wydaje go z siebie instrument, i tyleż wysokich tonów. Nic mniej, nic więcej.

** minął tydzień. Wracam do starych kabli. I wszystko staje się jasne. Tu opuchlizna, a w innej części pasma częstotliwościowego wręcz tworzą się bąble. Za chwilę z tych buzujących ropnymi basami pęcherzy tryśnie zwykła flegma. Nagranie jest odkształcone, powyginane. To tak, jakby nagle Mona Liza spojrzała na nas zalotnym zezem podsiębiernym.

** czas na konfrontację obserwacji z wrażeniami innych ekspertów. Trójka jurorów. Zaprawieni w bojach, zmasakrowani własnymi opiniami, z których nowa wyklucza i przeczy wszystkim pozostałym. (Boże, każdy z nich mógłby już mieć nie wiadomo jaki sprzęt, ale słyszeli, że ma wyjść nowy, więc jeszcze zaczekają). Słowem – rasowi recenzenci. Włączam. Słuchają. Davis (duży, ten od Milesa) nie daje nic po sobie poznać. Pełne zero na twarzy. Jakby był głuchy. Davis (mały, też od Milesa) próbuje głową dogonić swoje ruchliwe oczka. Ok. Ok. Ok. - powtarza po trzy razy, za każdym razem z kropką. Pan Andrzej (ten, który nie kupi nic co jest tańsze od 100 tysięcy bo „co by kumple o mnie powiedzieli”) – oblicza pole trójkąta opiniotwórczego, skacząc okiem z Davisa dużego (A)na małego (B) i na siebie (C). I nie wie, co w tym trójkącie powinno być kwadratem.

** Werdykt. Stanowczo i bez zająknienia słyszę trójgłos: tak, nie, no… nie wiem, nie wiem...

** Żaden z moich ekspertów nie ma – jak większość polskich audiofili – utrwalonego wzorca, wyssanego z najprawdziwszej i jakże kształtnej piersi Muzyki. Każdy jest poddawany codziennym testom nowego sprzętu i akcesoriów. Każdy przypomina tego ptaszka z wierszyka, o którym, poeta mówił, że od innych różni się tym, iż „ma jedną nóżkę od drugiej”. Proszę? Pytają Państwo o sens tego zdania?, że ma jedną nóżkę, ale CO? co od drugiej? To oczywiste! Przecież to poezja. A w kraju poetów Noblistów i masowego audiofilizmu przecież każdy się na poezji zna, ma ją we krwi i mówi na co dzień wierszem. Białym albo półszarym. Szczególnie o sprzęcie audio.

** Wracamy do testu - zagajam. - Ale ci Czesi, myślałeś, że potrafią grać w piłkę? – wyrwał się Davis (duży, ten od Milesa). Iiiiii poszła rozmowa.

** podsumowanie. Po dwóch tygodniach okablowałem wszystkie urządzenia tym drucikiem. Powiem więcej – używam go jako kabla sygnałowego do połączeń cyfrowych! Mało tego – nie mówię, że nie zrobiłem sobie XLR-ów z tych drucików. Nie mówię, bo zrobiłem. Bez oplotu. Trzy gołe kabelki.

** plany? Zostało mi trochę tego drutu. Jutro obejrzę ekspres do kawy. Hm… ciekawe, jak smakowałaby kawa, gdybym stiuningował nim ekspres? Oczywiście z kablem sieciowym włącznie!

** Ok. Lecę nad morze. Wkleję Państwu potem ładną fotkę.
By!
** I podesłał. Oto ona...

Oto fragmenty raportu, jaki otrzymałem z Salonu Rasowych Audiofilii (tworzą go: docent M., doktor M. i dozorca A.), którym zaprzyjaźniony z Clubem CD Meloman podrzucił te kabelki do oceny. Najpierw jednak kilka jego, Melomana konstatacji:

** w pierwszej chwili doznałem uczucia, jakby z mojego pokoju wszystko zniknęło! Dźwięk był przeto dość wyeksponowany do przodu, absolutnie wyrównany w całym paśmie częstotliwości. Basu było dokładnie tyle, ile na płycie. Wysokich tonów – nie było więcej nawet o pół ćwiercinutki.

** zaskoczyła mnie organizacja instrumentów. Plany i tła. Zaskoczyło mnie soczyste brzmienie, jakby każdy z instrumentów wołał: ja, teraz ja, to ja, tu jestem, to ja! Ale żaden nie przekrzykiwał drugiego. W jednej sekundzie pamięć wyrzuciła ze swojego archiwum brzmienie poprzednich, jakże renomowanych kabli. Niczym ruski bojar, odjechały one trojką na moskiewskie przedmieścia pozostawiając śniegiem okrywający się zmierzch, pełen ładu i harmonii natury.

** kolejna sesja, po trzech dniach. Dźwięk rozsiadł się wygodnie na całej scenie. Jej oświetlenie – niewyobrażalnie ujednolicone. Żadnych cieni, podwójnych podbródków, najmniejszej kontry i prześwietlenia. Dźwięk taki, jakim usłyszeli go realizatorzy i artyści w studio. Basu tyle, ile naturalnie wydaje go z siebie instrument, i tyleż wysokich tonów. Nic mniej, nic więcej.

** minął tydzień. Wracam do starych kabli. I wszystko staje się jasne. Tu opuchlizna, a w innej części pasma częstotliwościowego wręcz tworzą się bąble. Za chwilę z tych buzujących ropnymi basami pęcherzy tryśnie zwykła flegma. Nagranie jest odkształcone, powyginane. To tak, jakby nagle Mona Liza spojrzała na nas zalotnym zezem podsiębiernym.

** czas na konfrontację obserwacji z wrażeniami innych ekspertów. Trójka jurorów. Zaprawieni w bojach, zmasakrowani własnymi opiniami, z których nowa wyklucza i przeczy wszystkim pozostałym. (Boże, każdy z nich mógłby już mieć nie wiadomo jaki sprzęt, ale słyszeli, że ma wyjść nowy, więc jeszcze zaczekają). Słowem – rasowi recenzenci. Włączam. Słuchają. Davis (duży, ten od Milesa) nie daje nic po sobie poznać. Pełne zero na twarzy. Jakby był głuchy. Davis (mały, też od Milesa) próbuje głową dogonić swoje ruchliwe oczka. Ok. Ok. Ok. - powtarza po trzy razy, za każdym razem z kropką. Pan Andrzej (ten, który nie kupi nic co jest tańsze od 100 tysięcy bo „co by kumple o mnie powiedzieli”) – oblicza pole trójkąta opiniotwórczego, skacząc okiem z Davisa dużego (A)na małego (B) i na siebie (C). I nie wie, co w tym trójkącie powinno być kwadratem.

** Werdykt. Stanowczo i bez zająknienia słyszę trójgłos: tak, nie, no… nie wiem, nie wiem...

** Żaden z moich ekspertów nie ma – jak większość polskich audiofili – utrwalonego wzorca, wyssanego z najprawdziwszej i jakże kształtnej piersi Muzyki. Każdy jest poddawany codziennym testom nowego sprzętu i akcesoriów. Każdy przypomina tego ptaszka z wierszyka, o którym, poeta mówił, że od innych różni się tym, iż „ma jedną nóżkę od drugiej”. Proszę? Pytają Państwo o sens tego zdania?, że ma jedną nóżkę, ale CO? co od drugiej? To oczywiste! Przecież to poezja. A w kraju poetów Noblistów i masowego audiofilizmu przecież każdy się na poezji zna, ma ją we krwi i mówi na co dzień wierszem. Białym albo półszarym. Szczególnie o sprzęcie audio.

** Wracamy do testu - zagajam. - Ale ci Czesi, myślałeś, że potrafią grać w piłkę? – wyrwał się Davis (duży, ten od Milesa). Iiiiii poszła rozmowa.

** podsumowanie. Po dwóch tygodniach okablowałem wszystkie urządzenia tym drucikiem. Powiem więcej – używam go jako kabla sygnałowego do połączeń cyfrowych! Mało tego – nie mówię, że nie zrobiłem sobie XLR-ów z tych drucików. Nie mówię, bo zrobiłem. Bez oplotu. Trzy gołe kabelki.

** plany? Zostało mi trochę tego drutu. Jutro obejrzę ekspres do kawy. Hm… ciekawe, jak smakowałaby kawa, gdybym stiuningował nim ekspres? Oczywiście z kablem sieciowym włącznie!

** Ok. Lecę nad morze. Wkleję Państwu potem ładną fotkę.
By!
** I podesłał. Oto ona...

• 47 Laboratory - producent