69.00 PLN

CD:

Nr kat.: LUNCD064
Label  : ABC

STASIO - "Rozbujnik" Pol­ski hip hop jest ra­czej de­ka­denc­ki i mrocz­ny. Więk­szość mło­dych ludzi śpie­wa o tym, jak jest źle, na­ma­wia do walki o sie­bie. Jed­nak forma nie na­stra­ja opty­mi­stycz­nie. Zu­peł­nie ina­czej rzecz się ma ze Sta­siem. Młody, do­pie­ro de­biu­tu­ją­cy muzyk rów­nież mówi o waż­nych spra­wach, ale przed­sta­wia je w bar­dziej przy­stęp­ny spo­sób. Bawi się róż­ny­mi sty­la­mi. Ma wy­raź­ny dy­stans do tego, co robi. Jeśli jego album mie­ści się w kon­wen­cji hi­pho­po­wej, to fak­tycz­nie można go uznać za roz­bój­ni­ka. Na pewno po wy­słu­cha­niu ma­te­ria­łu "Roz­buj­nik" więk­szo­ści za­an­ga­żo­wa­nych wy­ko­naw­ców tego ga­tun­ku włosy staną dęba, a ręce być może za­ci­sną się w pię­ści. Uzna­ją, że to ja­kieś ko­mer­cyj­ne bez­gu­ście. Tym­cza­sem roz­wiać wąt­pli­wo­ści po­wi­nien udział w na­gra­niach Ka­zi­ka Sta­szew­skie­go i Olafa De­ri­gla­sof­fa. To ar­ty­ści z gór­nej półki, któ­rzy nie wy­stę­pu­ją na pły­tach każ­de­go, kto tylko o to po­pro­si. Płytę otwie­ra za­pro­sze­nie do słu­cha­nia od sa­me­go Sta­sia. Nie­któ­rym może być ono bar­dzo po­trzeb­ne, po­nie­waż mu­zy­ka miej­sca­mi za­ska­ku­je. Mu­zy­ka kla­sycz­na mie­sza się z hi­pho­po­wym pod­kła­dem ("Fizol"). Nie­kie­dy dużo dzie­je się w ob­rę­bie tego sa­me­go utwo­ru ("Ma­ciek"). Krót­ki­mi mo­ty­wa­mi po­ja­wia­ją się prze­róż­ne in­stru­men­ty. Można po­bu­jać się przy reg­gae ("Ca­si­no Reno"). Wo­ka­li­sta upo­dab­nia się nawet do tego ga­tun­ku spo­so­bem śpie­wa­nia. Są także pod­kła­dy bar­dziej roc­ko­we z gi­ta­rą ("Jest wpo­rzo"), a już w na­stęp­nym "ka­wał­ku" konga i in­stru­men­ty dęte bu­du­ją wręcz et­nicz­ny kli­mat. Do tego do­cho­dzi jesz­cze "elek­tro­ni­ka", która uta­necz­nia ca­łość ("Żona mnie bije"). Ta duża zmien­ność mo­ty­wów oraz na­stro­jów ob­ra­zu­je spo­sób życia i my­śle­nia mło­dych ludzi. Urwa­ne myśli, szyb­kie sko­ja­rze­nia, mi­ga­ją­ce przed ocza­mi ob­ra­zy to głów­ne cechy ich świa­ta. Szko­da tylko, że miej­sca­mi cho­dzi ra­czej o rymy, niż o treść, a tekst staje się nie­czy­tel­ny ze wzglę­du na gło­śność pod­kła­du. Jed­nak w kilku miej­scach prze­kaz jest jasny i kla­row­nie po­da­ny. Wy­star­czy prze­je­chać się tram­wa­jem, żeby za­uwa­żyć w jakim kraju ży­je­my ("Tram­waj"). Mło­de­mu wy­ko­naw­cy wiele się nie po­do­ba. Jest prze­ciw­ko nar­ko­ty­kom, żądzy pie­nią­dza ("Ca­si­no Reno"). W "Fizol" zwra­ca się do ludzi z tzw. bran­ży: " Śpie­wa­ją­ce di­no­zau­ry daj­cie pożyć". Krą­żek Sta­sia można uznać za po­li­gon prób­ny. Muzyk spró­bo­wał róż­nych brzmień i roz­wią­zań. Teraz chyba pora po­my­śleć, co się chce robić dalej i za­wę­zić sty­li­stycz­nie swoje za­in­te­re­so­wa­nia. Onet.pl