Johannes Brahms was born on 7th May 1833 in Hamburg. His father played the horn and double-bass, while his mother was a seamstress 17 years his father's senior. His father played in the militia band and court orchestra, earning barely enough to support his family. Johannes was intended to learn his father's trade, and was taught violin, cello, and piano. The young Brahms's pianistic abilities shone through, and from the age of 13, he earned money for his family by playing the piano in restaurants, taverns, and brothels. It is speculated that Brahms's early experiences in Hamburg's houses of ill repute were responsible for his disastrous love life. Brahms originally learned piano with F.W. Cossel, later transferring to Eduard Marxen, who gave him crucial early lessons in music theory. Despite his considerable virtuosity as a pianist, Brahms decided early on to concentrate on composition. Johannes Brahms Friendship with Joachim.
In 1853, the 20-year-old Brahms embarked on a concert tour with the Hungarian violinist Eduard Remenyi. He visited Liszt in Weimar, where both parties were mutually unimpressed, and became friends with the great violinist Joseph Joachim.
Joachim introduced Brahms to the Robert and Clara Schumann in Dusseldorf. This meeting was a crucial turning point in Brahms's career. He performed several of his piano works for Schumann, including the early piano sonatas, which Schumann described as 'veiled symphonies', and the E at minor Scherzo. He described Brahms as the long-awaited successor to Beethoven, and in his influential music journal Neue Zeitschrift fur Musik hailed him as a genius 'called forth to give us the highest expression of ideals in our time'.
Schumann urged Brahms to write a symphony, and to take up the challenge presented to German composers by Beethoven's Ninth. Brahms experimented with symphonic ideas in a
two-piano sonata, but felt that the task of a complete symphony was beyond him for the time being, and eventually these early sketches resulted in the Piano Concerto No. 1 in D minor, op 15.
Brahms and Clara
When Schumann had a nervous breakdown in 1853, Brahms returned to Dusseldorf to assist Clara Schumann and her family. Brahms developed a friendship with Clara that lasted until her death in 1896. Brahms described it as 'the most beautiful experience of my life, its greatest wealth, its noblest content'. Brahms held deep romantic affections for Clara, which were probably never consummated.
In 1857, he became conductor of a choral society in Detmold, a post he held for three years. He was also pianist-in-residence to a local prince, giving piano lessons to Princess Friedericke.
During his appointment, he completed two serenades, a string sextet, and the D minor Piano Concerto, amongst other works.
Success in Vienna
In 1862 he visited Vienna, giving concerts and meeting the important music critic Eduard Hanslick, who pitted Brahms's conservatism against the radical Wagner-Liszt-Bruckner school. In 1863 Brahms became director of the Vienna Singakademie for one year, and in 1872-75 directed the Gesellschaft der Musikfreunde. From then on his life was fairly uneventful, except for the composition of major works, and concert tours as a pianist.
Brahms did not write a symphony until he felt himself fully prepared for the task. The Symphony No 1 in C minor, which he had been sketching for 15 years, was completed in 1876, No 2 in D major in 1877, No 3 in F major in 1883, and No 4 in E minor in 1885.
Conservative or radical?
Brahms occupies a peculiar position in the history of German romantic music. He was one of the rst early music scholars, not only studying the masterpieces of Bach and Handel, but resurrecting the works of Rennaissance and early Baroque composers such as Gabrieli, Palestrina, and Schutz. He is regarded as the arch-conservative, the polar opposite of Wagner and Liszt's new ideals of music-drama and symphonic poems. He inherited the great Austro-Germanic symphonic tradition established by Haydn, Mozart, and Beethoven, while extending it with the language of Romanticism. However, recent reappraisals of his work by composers such as Schoenberg and Webern have recognized him as a progressive, pioneering the new contrapuntal style that was to find its peak in the 12-tone works of the Second Viennese School of Schoenberg, Berg, and Webern.
But it is the essential accessibility of Brahms's music that has formly placed him in the canon of great composers. He was a true man of the people, utilising popular folk melodies and gypsy tunes. His music is about love, su used with a melancholy romanticism that is totally unique.
Robert Witrak - meloman, audiofil, inżynier jest jednym z nielicznych na świecie kolekcjonerów analogowych taśm z nagraniami wykonanymi w technologii zapisu na dwóch i czterech ścieżkach. Słowem – zbiera taśmy magnetofonowe z profesjonalnie zarejestrowanymi koncertami wielkich orkiestr, słynnych solistów i sławnych dyrygentów. Zbiera materiały źródłowe, najlepsze pod względem jakości i wierności brzmienia, nie przetworzonych, bez ingerencji bezdusznej elektroniki. I, co najważniejsze – utrwalonych w złotych latach współczesnej fonografii. To nagrania o jakości Living Stereo, Mercury Living Presence czy Everest!
Wiele z tych rejestracji uzyskało już status „public domain” – wygasły do nich majątkowe prawa autorskie, nie ma więc ograniczeń formalno-prawnych by pozostawały one w sejfach i magazynach kolekcjonerów. Te cymelia, unikatowe rejestracje, koncerty o wartości historycznej nie mniejszej niż ich walory artystyczne, mogą więc wejść do obiegu kulturowego całego świata. Dzięki firmie HDTT. High Definition Tape Transfers.
Proces reprodukcji tych archiwalnych nagrań zaczyna się od starannego przygotowania taśmy-matki. Musi ona być nie tylko przechowywana w szalenie rygorystycznie warunkach (odpowiednia temperatura, wilgotność, brak obciążeń mechanicznych, nieustanne przekładanie), ale także poddawana specjalistycznej konserwacji. W nieskazitelnym stanie technicznym, zarówno pod względem mechanicznym jak i elektronicznym, musi być utrzymywany cały tor dźwiękowy. Szczególnie ważna jest perfekcyjna praca magnetofonu i stan głowicy. To warunki rzeczywiście wiernego przeniesienia jakości nagrania analogowego na nośnik cyfrowy.
Efekt? Efekt tej benedyktyńskiej pracy, wykonanej z wielkiej miłością do doskonałej jakości muzyki, jest wprost oszałamiający.
NIE ZNAJDĄ PAŃSTWO DZIŚ NA RYNKU NAGRAŃ O JAKOŚCI - W ZAKRESIE DYNAMIKI I PRAWDY BRZMIENIA, A TAKŻE WARTOŚCI ARTYSTYCZNEJ - PORÓWNYWALNEJ ZE STANDARDEM WYZNACZONYM PRZEZ HDTT!
Jakość brzmienia da się porównać tylko do muzyki granej na żywo!
NOŚNIKI.
Aby było możliwe tak wierne odwzorowanie na nośniku cyfrowym jakości analogowego brzmienia, opracowano nowy nośnik i technologię jego przygotowania:
High Quality CD
Jest to nowy standard w dziedzinie zachowania jakości oraz wierności muzyki nagranej w technologii analogowej i przeniesionej na płytę kompaktową, do odtworzenia w każdym typie czytnika na świecie. Autorem tej technologii jest Taiyo Yuden. Wykorzystał on materiały o szczególnej przejrzystości i jednorodności, odpowiednio zabarwione, bezbłędnie wręcz przyjmujące nanoszone na nie informacje. Nagrywanie tych płyt jest procesem długotrwałym, odbywa się w czasie rzeczywistym. Moglibyśmy wręcz użyć określenia – direct-to-disc. Proces nagrywania odbywa się w urządzeniu, które generuje najniższy z notowanych dziś współczynnik błędów (jitter). Innymi słowy – uzyskujemy zapis o najwyższych parametrach. Jako źródło dźwięku wykorzystywany jest studyjny zmodyfikowany magnetofon stacyjny. Dźwięk przetwarzany jest następnie przez renomowane przetworniki Weiss digital A/D. W procesie masteringu używane są audiofilskiej klasy interkonekty oraz komponenty firmy Symposium, tłumiące wibracje i zakłócenia (pinch-rolki, osie, prowadnice).
Technologia HQCD pozwala wytworzyć najlepsze płyty CD na świecie. Dźwięk z nich płynący charakteryzuje się niesłychaną głębią i przejrzystością oraz lepiej rozłożoną sceną muzyczną.
Płyty HQCD nagrane przez HDTT – to zupełnie nowy, nieznany wcześniej wymiar i kosmos dźwięku!
DVD-Audio
Materiały z HDTT dostępne są także w postaci płyt DVD-Audio, do odtworzenia wyłącznie w czytnikach DVD i Blu-ray. Format 24/196 zapewnia nieporównywalną z klasycznymi czytnikami CD jakość odtwarzanej muzyki. Ta kwestia nie podlega żadnej dyskusji.
Pliki FLAC
Jednak najbardziej wyrafinowana postacią materiałów z HDTT są pliki flak o jakości 24bit/96kHz oraz 24bit/192kHz.
FLAC – to format bezstratnej kompresji dźwięku. W przeciwieństwie do innych kodeków dźwięku takich jak Vorbis, MP3 i AAC (każdy z nich powoduje niewielkie ale jednak wyraźnie odczuwane ingerowanie w strukturę danych, powoduje słyszalną kompresję), kodek FLAC nie usuwa żadnych danych ze strumienia audio. Otrzymujemy więc w wyniku dekompresji dźwięk tożsamy z pierwowzorem. Format FLAC jest dziś wykorzystywany przez większość oprogramowania do edycji i odtwarzania dźwięku. Powtórzmy – muzyka z plików FLAC nie ma żadnej konkurencji ze strony innych formatów czy nośników. Jest reprodukowana na wyższym poziomie niż z płyt HQCD.
To byłoby na tyle – chciałoby się przywołać pełne bezpretensjonalności zawołanie poety. Dzięki HDTT, HQCD oraz DVD-Audio a nade wszystko plików FLAC wchodzą Państwa w najbardziej intymny, niczym nie ograniczony związek z Jej Wysokością Muzyką.
Wielu wrażeń!