139.00 PLN

SHM-CD:

Nr kat.: UCCD9605
Label  : UNIVERSAL (Japan)

Wilhelm Backhaus *26 III 1884 Lipsk, †5 VII 1969 Villach Wilhelm Backhaus był synem znanego architekta. Naukę gry rozpoczął w wieku 4 lat z matką, pianistką-amatorką. Talent chłopca zauważył Artur Nikisch, z którego polecenia Backhaus w latach 1891-99 studiował w Konserwatorium w Lipsku w klasie Aloisa Reckendorfa. Uczył się też prywatnie u Eugena d'Alberta we Frankfurcie. Debiutował w 1900 w Londynie jako akompaniator. W 1905 zdobył I nagrodę na konkursie im. A. Rubinsteina i rozpoczął międzynarodową karierę. W 1912 debiutował w Ameryce Koncertem Es-dur Beethovena, zdobywając natychmiastowy rozgłos. Przez krótki czas wykładał w Curtis Institute of Music (1925-26). W 1930 osiadł w Szwajcarii. Przez całe życie koncertował, ostatni raz wystąpił publicznie w Ossiach tydzień przed śmiercią w wieku 85 lat, wykonując m.in. Sonatę "Waldsteinowską" Beethovena. W młodości podziwiany za olśniewającą technikę i nie stroniący od repertuaru wirtuozowskiego, Backhaus jest dziś uważany wraz z Arturem Schnablem i Wilhelmem Kempffem za czołowego przedstawiciela klasycznej niemieckiej szkoły fortepianowej w XX wieku. Sławę tę ugruntowały powojenne interpretacje siędziwego już artysty. Pisano o "obiektywizmie" i "olimpijskim spokoju" jego interpretacji (przeciwnicy woleli mówić o "zimnym perfekcjonizmie"). Grał oszczędnym tonem, nie nadużywał dynamicznych kontrastów, nawet w koncertach i balladach Brahmsa, preferował wolne tempa (sonaty Schuberta) i ścisły puls rytmiczny, kładł nacisk na jasność i czystość tonu oraz logikę formy, zarówno lirycznej (adagia z koncertów Mozarta), jak i dramatycznej (scherzo z Koncertu B-dur Brahmsa, sonaty op. 106 i 111 Beethovena). Znakomitą technikę zachował do późnych lat, o czym świadczą rejestracje płytowe 70-letniego artysty. Jako jeden z pierwszych współczesnych pianistów grał kompozycje Bacha w oryginalnej postaci, a nie w romantycznych transkrypcjach. Centralne miejsce w jego repertuarze zajmowały sonaty i koncerty Mozarta, Beethovena i Brahmsa, w mniejszym stopniu Schuberta i Schumanna. Rzadko sięgał po muzykę kameralną, ale nagranie sonat wiolonczelowych Brahmsa z Pierrem Fournierem do dziś uchodzi za klasyczne. Backhaus był jednym z pierwszych pianistów nagrywających na płyty; pierwszych rejestracji dokonał w 1908. Już w 1910 utrwalił Koncert a-moll Griega. Nagrania te dostępne są obecnie w edycjach kolekcjonerskich (Pearl, Biddulph). Rejestracje z lat 30-tych i 40-tych w większości opublikowało EMI, powojenne - Decca. Do najsłynniejszych nagrań Backhausa należą: komplet koncertów Beethovena z 1958-59 (z Wiener Philharmoniker pod dyr. H. Schmidta-Isserstedta), dwa komplety sonat Beethovena z Genewy (1951-53 - mono - i 1963-69), Koncert B-dur Brahmsa (1939 i 1967, oba z Wiener Philharmoniker pod dyr. K. Böhma), Wariacje na temat Paganiniego (1929) i Liebeslieder-Walzer Brahmsa (1936), Kwintet fortepianowy A-dur Schuberta z 1928. Z utworów Chopina specjalizował się w Etiudach (nagrał je jako pierwszy pianista w historii w 1928 dla HMV). Backhaus demonstruje w nich wielką techniczną swobodę i polot, dość szybkie tempa, nie stroni od mocnego forte, zarazem gra bez rubata i z dość oszczędną ekspresją, skupiając się na płynności przebiegu i technicznych zagadnieniach utworów. Oprócz Etiud zarejestrował Sonatę b-moll (1950), Balladę g-moll, Nokturn Des-dur op. 27 nr 2, pojedynczych preludiów i mazurków. W 1937 roku, podczas III Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina Backhaus pełnił funkcję wiceprzewodniczęgo jury oceniającego uczesników Konkursu. Wojciech Bońkowski luty 2007 https://pl.chopin.nifc.pl/chopin/persons/detail/id/6641

Płyty SHM-CD do odtworzenia we wszystkich typach czytników CD oraz DVD. Gwarantują niespotykaną wcześniej analogową jakość brzmienia, odwzorowują wszystkie walory taśmy-matki. Zdaniem specjalistów - ten nośnik i ta technologia najlepiej - bo natywnie, przenosi na krążek CD wszystkie walory nagrania analogowego.