Nawet teraz, 38 lat po śmierci Klemerera członkowie brytyjskich orkiestr grają według standardów ustanowionych przez tego genialnego dyrygenta. Człowiek, który na samym początku kariery zaimponował Gustavowi Mahlerowi wykonując jego scherzo z pamięci. Prowadził orkiestry w Los Angeles, Berlinie, Nowym Yorku, Philadelphii, Londynie. W 1937 pomagał w reorganizacji Pittsburgh Symphony Orchestra. Był związany również z operami w Hamburgu i Berlinie. W wielu miejscach występował gościnnie. Niezwykła osobowość, niezłomny charakter. Nawet, gdy cierpiał na powikłania związane z guzem mózgu nie unikał twórczej pracy. W 1951 roku wypadek na lotnisku w Montrealu zmusił go dyrygowania z krzesła. Żeby udowodnić swoje kompetencje wynajął własną orkiestrę, która zagrała wybrane przez niego utwory w Carnegie Hall. Próba była udana, ale Amerykanie nie dali się przekonać - Klemerer powrócił więc do Europy gdzie nadal koncertował - we Włoszech, Szwajcarii, oraz Niemczech. Postać niezwykle barwna, ciekawa, co objawia się w jego nagraniach. Warto prześledzić tę historię. The suites date from the waning days of monophonic sound. It's big-band Bach, far removed from today's speculative recreations of period style, but also distant from the bloated Bach of the past. Klemperer, fairly lean and objective, still digs deeply into the music. The uncredited flutist in Suite No. 2 is touching. Overture movements here are appropriately grand and, while tempos are moderate (no break-dancing to these dance movements), Klemperer's rhythmic mastery keeps the music flowing. The Philharmonia, at its peak, plays superbly. Handel's Concerto Grosso, Op. 6, No. 4, is beefily affecting and the rest, in stereo, is very attractive, especially the robust Anacreon Overture by Cherubini, a white-hot performance whose horn whoops in the coda will blow you away. (Dan Davis) Although Klemperer eschewed the indulgences typical of Bach conductors from his generation, his 1954 Orchestral Suites are conceived on a grand and sonorous scale. Unlike the conductor's stereo remakes, however, the mono versions, for lack of a better word, swing. Each movement emerges with a kind of inner rhythm that never bogs down under its own weight. The contrapuntal textures are tellingly contoured, yet never sound overpointed or contrived. By contrast, the Handel Concerto treads a bit heavily, as do the Gluck and Cherubini overtures. The delicious Rameau transcription, recorded in Klemperer's 84th year, shows that the conductor could shed his severe demeanor and wield a light, delectable hand when he chose. A must for Klemperer-maniacs. (Jed Distler,ClassicsToday.com)