69.00 PLN

Studio Master FLAC 24/96:

Nr kat.: HDTT022F
Label  : HDTT (USA)

79.00 PLN

HQ CD:

Nr kat.: HDTT022Q
Label  : HDTT (USA)

69.00 PLN

DVD-Audio:

Nr kat.: HDTT022D
Label  : HDTT (USA)

Pierre Monteux (April 4, 1875 - July 1, 1964) was an orchestra conductor born in Paris, France. Monteux studied violin from an early age, entering the Paris Conservatoire at the age of nine. He became a proficient violinist, good enough to jointly win the Conservatoire's violin prize in 1896 with Jacques Thibaud. However, he later took up the viola and played at the Opéra-Comique, leading the viola section in the premiere of Claude Debussy's opera, Pelléas et Mélisande in 1902. In 1911, with a little conducting experience in Dieppe behind him, Monteux became conductor of Sergei Diaghilev's ballet company, the Ballets Russes. In this capacity he gave the premieres of Igor Stravinsky's Petrushka (1911) and The Rite of Spring (1913) as well as Maurice Ravel's Daphnis et Chloé. This established the course of his career, and for the rest of his life he was noted particularly for his interpretations of Russian and French music. With the outbreak of World War I, Monteux was called up for military service, but was discharged in 1916, and he travelled to the United States. There he took charge of the French repertoire at the Metropolitan Opera in New York City from 1917 to 1919, condcuting the American premiere of Nicolai Rimsky-Korsakov's opera The Golden Cockerel while there. Then he moved to the Boston Symphony Orchestra (1919-24). He had a big effect on the Boston ensemble's sound, and was able to fashion the orchestra as he pleased after a strike led to thirty of its members leaving. He also introduced a number of new works while there, particularly by French composers. In 1924, Monteux began an association with the Concertgebouw Orchestra of Amsterdam, working alongside Willem Mengelberg. In 1929, he founded the Orchestre Symphonique de Paris, which he conducted until 1935. In the year the orchestra was founded, he led them in the world premiere of Sergei Prokofiev's third symphony. Monteux then returned to the United States, and worked with the San Francisco Symphony Orchestra from 1935 to 1952. In 1943, he founded a conducting school in Hancock, Maine, the childhood home of his wife, Doris Hodgkins Monteux, where Monteux was now living. There he taught such future luminaries as Andre Previn and Neville Marriner. In 1946 he became a United States citizen. Monteux made a number of records in his life, most of which are widely admired. He himself claimed to dislike them, however, saying they lacked the spontaneity of live performances.From 1961 to 1964 he was principal conductor of the London Symphony Orchestra, before dying in Hancock, Maine in 1964. Pierre Monteux was the father of the autist and conductor Claude Monteux. Steinberg was born Hans Wilhelm Steinberg in Cologne, Germany. He was an early protégé of Otto Klemperer. Steinberg left Germany in 1936 for the British Mandate of Palestine, which is now Israel, because the Nazis had removed him from the Frankfurt Opera in 1933 and had limited him to conducting all-Jewish orchestras.[1] Eventually, with founder Bronislaw Huberman, Steinberg became the first conductor of the Palestine Symphony orchestra, which would later be known as the Israel Philharmonic Orchestra. Steinberg was conducting the orchestra when Arturo Toscanini visited there in 1936. So delighted was Toscanini with Steinberg's preliminary groundwork for his concerts that he chose him as his assistant in preparing for the NBC broadcasts.[2] In 1930, in Frankfurt, he conducted the world premiere of Schönberg's Von heute auf morgen. Steinberg left for the United States in 1938. He conducted a number of concerts with the NBC Symphony from 1938 to 1940. He became music director of the Buffalo Philharmonic Orchestra from 1945 to 1952. He is best known for his tenure as music director of the Pittsburgh Symphony Orchestra from 1952 to 1976. From 1958 to 1960 he conducted the London Philharmonic Orchestra. From 1969 to 1972 he was music director of the Boston Symphony Orchestra, with whom he had achieved earlier success as guest conductor. He was also principal guest conductor of the New York Philharmonic from 1966 to 1968. Steinberg guest-conducted most of the major US orchestras, including the Chicago Symphony, Cleveland Orchestra, Los Angeles Philharmonic, San Francisco Symphony, and Philadelphia Orchestra. Abroad he conducted the Bavarian Radio Orchestra, Berlin Philharmonic, Montreal Symphony, and WDR Symphony of Cologne. He recorded for Capitol Records, Command Classics, Deutsche Grammophon, Everest Records, Musicraft with the Buffalo Philharmonic - the premiere recording of Shostakovich's Symphony No. 7, and RCA Victor. William Steinberg was given a star on the Hollywood Walk of Fame. He was also a member of Phi Mu Alpha Sinfonia, the national fraternity for men in music.[citation needed] He died in New York City. William Steinberg was noted throughout his career for his straightforward yet expressive musical style, leading familiar works with integrity and authority such that they sounded fresh and vital. Despite the dynamic drive of his interpretations, his podium manner was a model of restraint. Referring to some of his more acrobatic colleagues, Steinberg remarked, "The more they move around, the quieter I get." Steinberg had a wide range of repertoire, including a surprising sympathy for the English music of Elgar and Vaughan Williams. He led several important premieres, including the US premiere of Anton Webern's Six Pieces for Orchestra, Op. 6. During his first Pittsburgh season, Steinberg conducted works by Bartok, Berg, Bloch, Britten, Copland, Harris, Honegger, Milhaud, Schuman, Stravinsky, Vaughan Williams, and Villa Lobos at the Pittsburgh International Contemporary Music Festival. He was also admired as an interpreter of Beethoven, Brahms, Bruckner, and Mahler. He made a famous recording of Holst's "The Planets" with the Boston Symphony, after learning the piece at the age of 70. Steinberg was an able accompanist and made notable concerto recordings with violinist Nathan Milstein, pianist Arthur Rubinstein, and pianist Rudolf Firkusny. Although sometimes criticized for his unusual programming, Steinberg was a champion of certain lesser known works including Tchaikovsky's Manfred Symphony, Reger's Variations on a Theme of Mozart, and his own orchestral transcription of Verdi's String Quartet. Steinberg possessed a wry humor, once remarking that he had conceived the perfect program for the "New York snobs:" an all-Mendelssohn concert. To an interviewer who said he had heard that the conductor did not care for giving interviews, Steinberg replied that it was ¬ne as long as the subject was one that interested him - "for instance, myself." Robert Witrak - meloman, audiofil, inżynier jest jednym z nielicznych na świecie kolekcjonerów analogowych taśm z nagraniami wykonanymi w technologii zapisu na dwóch i czterech ścieżkach. Słowem – zbiera taśmy magnetofonowe z profesjonalnie zarejestrowanymi koncertami wielkich orkiestr, słynnych solistów i sławnych dyrygentów. Zbiera materiały źródłowe, najlepsze pod względem jakości i wierności brzmienia, nie przetworzonych, bez ingerencji bezdusznej elektroniki. I, co najważniejsze – utrwalonych w złotych latach współczesnej fonografii. To nagrania o jakości Living Stereo, Mercury Living Presence czy Everest!
Wiele z tych rejestracji uzyskało już status „public domain” – wygasły do nich majątkowe prawa autorskie, nie ma więc ograniczeń formalno-prawnych by pozostawały one w sejfach i magazynach kolekcjonerów. Te cymelia, unikatowe rejestracje, koncerty o wartości historycznej nie mniejszej niż ich walory artystyczne, mogą więc wejść do obiegu kulturowego całego świata. Dzięki firmie HDTT. High Definition Tape Transfers.
Proces reprodukcji tych archiwalnych nagrań zaczyna się od starannego przygotowania taśmy-matki. Musi ona być nie tylko przechowywana w szalenie rygorystycznie warunkach (odpowiednia temperatura, wilgotność, brak obciążeń mechanicznych, nieustanne przekładanie), ale także poddawana specjalistycznej konserwacji. W nieskazitelnym stanie technicznym, zarówno pod względem mechanicznym jak i elektronicznym, musi być utrzymywany cały tor dźwiękowy. Szczególnie ważna jest perfekcyjna praca magnetofonu i stan głowicy. To warunki rzeczywiście wiernego przeniesienia jakości nagrania analogowego na nośnik cyfrowy.
Efekt? Efekt tej benedyktyńskiej pracy, wykonanej z wielkiej miłością do doskonałej jakości muzyki, jest wprost oszałamiający.

NIE ZNAJDĄ PAŃSTWO DZIŚ NA RYNKU NAGRAŃ O JAKOŚCI - W ZAKRESIE DYNAMIKI I PRAWDY BRZMIENIA, A TAKŻE WARTOŚCI ARTYSTYCZNEJ - PORÓWNYWALNEJ ZE STANDARDEM WYZNACZONYM PRZEZ HDTT!

Jakość brzmienia da się porównać tylko do muzyki granej na żywo!

NOŚNIKI.

Aby było możliwe tak wierne odwzorowanie na nośniku cyfrowym jakości analogowego brzmienia, opracowano nowy nośnik i technologię jego przygotowania:

High Quality CD

Jest to nowy standard w dziedzinie zachowania jakości oraz wierności muzyki nagranej w technologii analogowej i przeniesionej na płytę kompaktową, do odtworzenia w każdym typie czytnika na świecie. Autorem tej technologii jest Taiyo Yuden. Wykorzystał on materiały o szczególnej przejrzystości i jednorodności, odpowiednio zabarwione, bezbłędnie wręcz przyjmujące nanoszone na nie informacje. Nagrywanie tych płyt jest procesem długotrwałym, odbywa się w czasie rzeczywistym. Moglibyśmy wręcz użyć określenia – direct-to-disc. Proces nagrywania odbywa się w urządzeniu, które generuje najniższy z notowanych dziś współczynnik błędów (jitter). Innymi słowy – uzyskujemy zapis o najwyższych parametrach. Jako źródło dźwięku wykorzystywany jest studyjny zmodyfikowany magnetofon stacyjny. Dźwięk przetwarzany jest następnie przez renomowane przetworniki Weiss digital A/D. W procesie masteringu używane są audiofilskiej klasy interkonekty oraz komponenty firmy Symposium, tłumiące wibracje i zakłócenia (pinch-rolki, osie, prowadnice).
Technologia HQCD pozwala wytworzyć najlepsze płyty CD na świecie. Dźwięk z nich płynący charakteryzuje się niesłychaną głębią i przejrzystością oraz lepiej rozłożoną sceną muzyczną.

Płyty HQCD nagrane przez HDTT – to zupełnie nowy, nieznany wcześniej wymiar i kosmos dźwięku!

DVD-Audio

Materiały z HDTT dostępne są także w postaci płyt DVD-Audio, do odtworzenia wyłącznie w czytnikach DVD i Blu-ray. Format 24/196 zapewnia nieporównywalną z klasycznymi czytnikami CD jakość odtwarzanej muzyki. Ta kwestia nie podlega żadnej dyskusji.

Pliki FLAC

Jednak najbardziej wyrafinowana postacią materiałów z HDTT są pliki flak o jakości 24bit/96kHz oraz 24bit/192kHz.

FLAC – to format bezstratnej kompresji dźwięku. W przeciwieństwie do innych kodeków dźwięku takich jak Vorbis, MP3 i AAC (każdy z nich powoduje niewielkie ale jednak wyraźnie odczuwane ingerowanie w strukturę danych, powoduje słyszalną kompresję), kodek FLAC nie usuwa żadnych danych ze strumienia audio. Otrzymujemy więc w wyniku dekompresji dźwięk tożsamy z pierwowzorem. Format FLAC jest dziś wykorzystywany przez większość oprogramowania do edycji i odtwarzania dźwięku. Powtórzmy – muzyka z plików FLAC nie ma żadnej konkurencji ze strony innych formatów czy nośników. Jest reprodukowana na wyższym poziomie niż z płyt HQCD.

To byłoby na tyle – chciałoby się przywołać pełne bezpretensjonalności zawołanie poety. Dzięki HDTT, HQCD oraz DVD-Audio a nade wszystko plików FLAC wchodzą Państwa w najbardziej intymny, niczym nie ograniczony związek z Jej Wysokością Muzyką.

Wielu wrażeń!