Bo idzie o to, aby stworzyć płytę, która pomieści muzykę zdolną w niespotykanym dotąd stopniu oddziaływać na nasze emocje a jednocześnie delektować się nią każdym atomem naszego istnienia. Idzie o to, by wtopić się w nią, od stóp do głów, by pozwolić jej na przenikanie każdego zmysłu, docieranie do najdalszych zakamarków naszej wyobraźni. Fritz de Wirth z STS Digital stanął przed niezwykłym więc wyzwaniem. Sformułował je Rick Ong Hwee Leong z Singapuru, który w mailu napisał do mnie: nie uwierzysz, ale on tego dokonał! Fritz pisze o tym w książeczce do płyty. Pisze, że warunkiem fundamentalnym przed tak niezwykłym zadaniem jest zbudowanie systemu, który i tak doskonałe nagrania analogowe potrafi przenieść w świat cyfrowy w ich dziewiczej, analogowej istocie! I rzeczywiście – nie naruszając niewinności, przeniósł niewinność i cnotę w świat żelaznych reguł, które z poezją nie maja nic wspólnego! Ale to jeden aspekt całej sprawy. Drugi, a raczej – przed pierwszy wręcz – to dobór utworów. Pierwszych sześć nagrodziłem „10”-tkami. Ale kiedy w siódmym usłyszałem pierwsze tony i potem słowa o małej czarnej kawie z „Mam’selle” Sinatry – wiedziałem, że ta płyta to kolejne wcielenie idei profesora Geista, wynalazcy metalu lżejszego od powietrza. Ta płyta to bilet na seans lewitacji. I atut trzeci. Równie istotny jak nieskazitelna jakość techniczna nagrań. Otóż ta (te wszystkie z serii) płyta jest dowodem, iż Grecja Starożytna rzeczywiście przeszla do historii. Grecy bowiem dzielili ludzi na żywych, umarłych i tych co na morzu. Ta płyta dowodzi, iż dziś istnieją już tylko dwa rodzaje ludzi, tak jak mamy do wyboru tylko dwa rodzaje muzyki: dobrą i złą. I nie ma kompletnie znaczenia, czy jest to rock, jazz czy klasyka. Prawdziwy Meloman, wysmakowany także w pięknym dźwięku – na lewo przesunie chałturę i 'miernotyzm pseudotwórczy' by po prawej mieć więcej miejsca dla kapitalnych kompozycji Terje Rypdala, który idealnie „wypływa” z ekstremalnie romantycznych nut Tria Buddy Tate’a by zanurzyć się morficznie po kilku minutach w zjawiskowo piękną interpretację mozartowskiej „Voi chi sapete” zaprezentowaną przez Anne Sophie von Otter. Szostakowicza preludia na ludzkie głębice i mroczności, a obok handlowski koncert na harfę. Woda i ogień! Nie do połączenia! Nic bardziej mylnego! Incredible Music and Recordings, vol. 1 – 3 udowodnią to bez najmniejszych wątpliwości!